Rubya hospital 2 & Paasweekend
Door: Maaike
Blijf op de hoogte en volg Maaike
07 April 2015 | Tanzania, Nshamba
Maandag begon aardig rustig, op de afdeling lagen ongeveer 15 patiënten.
Er waren twee patiënten best wel ernstig ziek, deze twee vrouwen lagen apart op de ICU. Heel goed zou je denken, maar dit is in een ander gebouw dan waar de vrouwen afdeling is. Soms kreeg ik het gevoel dat deze patiënten vergeten werden. Heel triest om te zien, ze hadden zichtbaar pijn maar pijnmedicatie hadden ze alleen voor de eerste dag.
Na een dag was het infuus gesneuveld, en niemand bedacht dat er een nieuw infuus geprikt moest worden. In Nederland ben ik nog niet bekwaam of bevoegd voor dit, dus ik durfde het niet aan.
In Nederland wordt hier heel anders mee omgegaan, dat is erg wennen. Zoals ik al eerder zei omgang met patiënten is hier heel anders. Ook de artsen gaan heel anders met patiënten om dan dat ik gewend ben.
Ondertussen waren de mappen van deze patiënten zoek geraakt, en zonder mappen geen behandeling. Behandeling bij deze patiënten wel erg belangrijk.
Na heel wat zoeken had ik beide mappen gevonden. Zo blij, gelukkig.
Het is soms best moeilijk, want je draagt allemaal dingen aan, maar er wordt niks mee gedaan door het personeel. Ook neemt niet iedereen wat van je aan. Je probeert soms wat aan te leren, maar je moet maar gewoon accepteren dat, dat niet altijd wil. De mentaliteit is hier anders, het is een stukje cultuur ook denk ik. Maar voor mij voelt het af en toe alsof ze niks willen aan nemen.
Er was een nieuwe opname, de arts moest een lumbale punctie doen bij deze patiënt. (punctie waarbij ze vocht halen uit het ruggenmerg, door onderzoek kun je dan vaststellen of de patiënt meningitis heeft) De arts kwam, deed wat testjes bij deze patiënt. En vond dat de conditie van deze patiënt niet goed genoeg was om een lumbale punctie te kunnen doen. Onder tussen lag deze patiënt dood te gaan, de arts liep weg. Dat voelde voor mij heel vreemd. Snapte ook niet helemaal waarom hij dat deed. Vond het onvoorstelbaar, heb de verpleegkundige erbij gehaald zij heeft de arts gebeld. Deze is gekomen, om vast te stellen dat patiënt overleden was. Daarna is hij weer weg gegaan. Heel bizar. Denk dat het een stukje angst is van de arts. Aan de andere kant, deze patiënt kwam al ernstig ziek binnen, dus misschien wist de arts wel dat hij niks meer kon doen.
De Nederlandse arts studenten hebben pijn medicatie voorgeschreven voor de twee patiënten op de ICU.
Donderdag de artsen hadden geruild van afdeling, dus vanaf nu een paar weken een andere arts.
De familie van 1 verbrande patiënt wilde graag dat de patiënt naar huis ging. Ze hadden geen geld meer om paracetamol of andere pijn medicatie te kopen. De arts wilde ze in eerste instantie niet laten gaan, maar moest toch omdat het niet konden betalen.
De Matron is ervoor mensen die niet genoeg geld hebben, zij kan de patiënt helpen door medicatie of andere dingen te geven. Het wordt dan betaalt door het ziekenhuis. Helaas kon ik de matron niet vinden. She was not around, zoals ze het hier zeggen.
Het is onvoorstelbaar, op zo’n moment zou je willen dat je in Nederland was en alle spullen die je nodig had zo uit de kast kon trekken. Op zo’n moment is het wel eens moeilijk, want je wilt zo graag mensen helpen maar dat gaat niet altijd.
De familie wilde niet wachten op de matron, ze wilden graag naar huis om voor deze vrouw te zorgen. Dat was hun wens. Dus dat heeft de arts gerespecteerd. Dat vond ik overigens wel mooi om te zien.
Veel familie leden zijn je ontzettend dankbaar als je wat voor ze regelt, of ze alleen maar even een arm om de schouder legt.
Vrijdag gingen we naar Mwanza, met de bus ongeveer 7 uren rijden vanaf Muleba.
Eerst met de taxi naar Muleba, we hebben hier een eigen taxi chauffeur Mister Peter. Hele aardige man, rijd heel voorzichtig en best wel langzaam, maar we komen er wel. Veilig.
Dus de bus reis, was eigenlijk best wel om te huilen. Onze gereserveerde plekken waren bezet dus zijn maar achterin de bus gaan zitten. Na een paar minuten dacht ik natte kont, mijn stoel was dus helemaal nat. Toen ging het ook nog regenen. Het regende in de bus bijna even hard als buiten. Het was dus een feestje. Dachten we alles te hebben gehad, hield de bus er net voor Sengerema mee op. Dus dat was wachten op een Dalai Dalai, een soort empatec busje waar heel veel mensen in kunnen.
Deze bracht ons naar Sengerema waar nog twee andere dokters studenten zaten. Snel even wat gegeten, en weer door naar de veerboot naar Mwanza. Al met al kwamen we om 18.30 uur aan. Dachten we lekker te kunnen genieten van een warme douche, not hij was koud. Achteraf hadden we een schakel om moeten zetten dan hadden we warm water gehad.
Vrijdag avond met z’n tienen gegeten bij de pizzeria. Daarna nog een drankje gedaan op een dakterras van een hotel.
We waren bek af, dus lekker op bed.
Zaterdag even wat boodschappen gedaan en lekker rustig aangedaan. Broodjes gehaald bij de bakker, heerlijk even iets westers.
Zoals mijn moeder al iets over albinisme op facebook zette. In de omgeving bij Mwanza komen veel albino’s voor. Ze probeerden zich ook zo onopvallend mogelijk te kleden. In eerste instantie dacht je oh dat is een musungu (blanke), maar als je even beter keek kon je het wel zien. Er zijn dus echt mensen die denken dat de huid en botten van deze mensen geluk brengen, en kracht bezitten.
Niet alleen albino’s worden hier vermoord.
Een paar weken geleden is er vlakbij Muleba een man vermoord die politiek actief was, vertelde onze taxi chaffeur Mister Peter.
Raar land eigenlijk, maar wel een ontzettend mooi land.
Zondag even lekker uit geslapen, nog even naar verschillende marktjes geweest. En nog even heerlijk gezwommen.
S avonds weer heerlijk curry met kip gegeten, net als de avond ervoor. Lekker, lekker.
Maandag ochtend weer terug, met de bus. We hoopten op een betere bus, maar eenmaal daar was het een zelfde soort bus als de vorige keer. 1 voordeel deze had geen gaten in het dak, maar gaten in de vloer. We zouden om 8.00 uur vertrekken dit werd uiteindelijk 09.30 uur, mooi op tijd.
Het was bloedheet in de bus, niemand wilde een raam open doen. Er was een televisie in de bus, maar de series die ze erop afspeelden waren veel slechter dan goede tijden slechte tijden.
Uiteindelijk aangekomen in Muleba, daar stond onze grote taxi vriend mister Peter.
Hij ging op zoek naar andere passagiers nou het duurde en het duurde maar. Ondertussen hadden we zelf al een passagier gevonden. Dus uiteindelijk wilden we voor de laatste wel betalen, we wilden naar huis. Maar nee, er moest en zou een 4 passagier komen. En die kwam na 5 minuten.
Vandaag nog even lekker een dagje vrij, de hele dag geen stroom gehad. Er was een stop doorgeslagen, maar dat hadden wij niet door. Gelukkig kwam de buurman even helpen.
Nou dat was weer een weekje met belevenissen.
Op naar de volgende. Donderdag gaan we mee met de out rage, we gaan met een jeep naar kleine dorpjes. Het is te ver voor deze mensen om naar het ziekenhuis te komen dus gaat het ziekenhuis naar hun. Heb er ontzettend veel zin in.
Het weekend moeten we werken, dus ben benieuwd hoe dat gaat.
De weken gaan zo snel voorbij, aankomende woensdag ben ik alweer een maand weg! Onvoorstelbaar!
Ik probeer zo goed mogelijk een beeld te geven van hoe het hier is, hoop dat, dat een beetje gelukt is
Dikke tut
-
07 April 2015 - 19:57
Antine:
Maaike!
Echt super leuk om zo'n verhaal van je te lezen! wat een belevenissen en ik kan me (deels) voorstellen hoe je het daar hebt! je omschrijft het heel mooi, beetje humor er door, heerlijk!
Het is wel echt back to the basic-basic, maar wel een hele mooie ervaring!
Heel veel succes volgende week!
En hou ons op de hoogte!
Groetjes van mij en Floris! -
07 April 2015 - 20:09
Annelies:
Hè Maaike, weer een goed kijkje gegeven in "jouw" wereld.
Veel succes vanaf donderdag out rage, nu al benieuwd naar je volgende blog die hier ongetwijfeld over zal gaan.
Liefs ook voor Mireille!
Xx mama -
07 April 2015 - 21:18
Jan Wietse:
Hè nicht super verhaal weer, wat beleef je wat en wat zijn we hier dan verwent. Prachtig verteld ook je moet het gewoon lezen. Succes en hou je taai! Jan Wietse -
08 April 2015 - 09:17
Akkelies:
hey Maaike! Zo wat maak jij wat mee zeg en wat je ook schrijft het is niet altijd leuk! Ook omdat je weet hoe we in Nederland met de patiënten omgaan. Dan is het denk ik erg moeilijk om als je daar bent te accepteren hoe er daar met de patiënten om gegaan wordt! Maar ja wat je zelf ook schreef het zal daar wel de cultuur zijn. Je leert denk ik veel en doet zo veel levenservaring op. Al weer een maand weg wat gaat dat snel. Geniet van de komende weken en ik vind jou een topper. Dikke tut van Akkelies. -
08 April 2015 - 14:06
Opa En Oma:
Ha die Maaike wat fijn om weer even een kijkje van, wat nu even je wereld mag zijn te mogen gaan zien door jou ogen. En mogen ervaren hoe het in een andere cultuur te werk gaat. Wat hebben wij het hier ontzettende goed wij kunnen onze kasten maar open trekken om te pakken van wat we nodig hebben. Als je dat allemaal zo ziet en hoort wat zijn wij een stel rijke mensen hier in het westerse wereld en nog vaak ontevreden ook met al onze luxe.!! Wij zijn alweer benieuwd naar de volgende blog. Heel veel succes voor de komende week en vooral a.s. Donderdag voor de out rage. Stoer hoor waar je nu mee bezig bent. Liefs en een dikke kus van ons. Opa en oma. -
14 April 2015 - 22:45
Aagje:
Maaike, ik zou naar bed, maar dacht: nog even Maaike haar belevenissen lezen. En ik heb er geen spijt van. Wat weet jij het allemaal boeiend te beschrijven, ook al zijn sommige verhalen te triest voor woorden. In het nieuws was inderdaad een reportage over de albino's. Hartverscheurend. Wat maak jij daar ontzettend veel mee. Net als opa en oma zeggen: wat hebben wij het hier goed. Onvoorstelbaar, dat je hier niet geholpen zou worden omdat je de zorg niet kunt betalen! Lieve Maaike, succes en ik ben ook erg benieuwd naar jouw volgende verslag. Liefs Aagje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley