Eerste weekje Rubya

Maandag ochtend, beetje verslapen net op tijd voor de morning pray met studenten.
Voorstellen en we konden naar het kantoor van de school.
We moesten een plan maken wat we wilden leren, kregen we een uur voor.
Daarna moest het opnieuw maar verkort. Toen dat klaar was moesten we naar iemand die het moest goedkeuren, deze zou de hoofdzuster dan bellen en vertellen of het goed was, zodat we het konden uit printen. Ze heeft niet meer gebeld. Hier zijn we de hele dag mee bezig geweest. Ook hebben we van de hoofdzuster nog een rondleiding gekregen door de school en kerk.

Dinsdag zijn we naar de morning pray geweest van ziekenhuis staf. Daar hebben we ons zelf ook voorgesteld. Daarna moesten we wachten tot zuster Theo klaar was om ons te verwelkomen.
Deze zuster kan goed Engels, verstaanbaar. Alles was goed, en we kregen een rondleiding van haar assistent.

We kregen onze afdelingen te zien. Welke ziekten er het meeste voorkamen, en welk medicijn ze dan gebruiken. Heel interessant. Ook gingen we naar de kraam afdeling, we liepen langs vrouwen die nog moesten bevallen, ze hadden wel al weeën maar nog niet genoeg ontsluiting.
We kregen verschillende kamers te zien, waar ze de keizersnede deden maar ook de gewone bevallingen.
We liepen een kamer in waar 2 vrouwen net bevallen waren.
Omdat sommige zwangere vrouwen van ver komen, mogen ze 2 weken voordat ze zijn uit gerekend naar het ziekenhuis komen. Ze wachten dan tot ze bevallen.
We hebben twee gebouwen gezien waar deze vrouwen verbleven, een soort kaal donker huis, met heel veel matrassen op de grond. De meeste matrassen helemaal doorgezakt, of amper een matras te noemen. Heel triest om te zien eigenlijk. Dit komt in Nederland niet voor.
We liepen de kinder afdeling op. Er waren 85 bedden op deze afdeling, maar wanneer er een malaria uitbraak was, dan konden ze er 250 kinderen kwijt. Vaak 2 kinderen per bed, en extra matrassen op de grond.
We liepen de kinder icu op, en zagen dat er een hele dikke bruine rat, deze zat tussen een buis en de muur, bijna tegen het plafond. Ik kon mijn gil nog net in houden, en rustig blijven maar ooh… Een rat in het ziekenhuis, dat is ook iets wat je in Nederland niet ziet.
Daarna was ik constant bedacht op of ik ook een rat zag.
We vervolgden onze rondleiding naar de opd. Dat is waar de patiënten binnen komen, daar worden ze door een arts onderzocht en worden ze of opgenomen of weer naar huis gestuurd, met eventuele medicijnen.
Er zit ook een laboratorium, waar ze tests doen. Afnemen van bloed, speeksel ontlasting, urine etc.
Wanneer er een patient een bloed transfusie krijgt, dan moet een familie lid een zak bloed doneren. Daar liggen ook alle medische dossiers van alle patiënten.
We liepen naar een zijweggetje waar een soort buiten oven was, waar ze alles van het ziekenhuis verbranden. Zo ook placenta en ander afval. Er was een septic tank, en een tweede waren ze aan het maken.
Naast het ziekenhuis was een tandarts gevestigd. Ook daar hebben we even mogen kijken.
De HIV kliniek was verderop in het straatje daar deden ze de tests op HIV of AIDS.
Er zaten veel mensen te wachten.
We liepen door, naar het mortuarium. Ze vroegen of we ook een overledene wilden zien. Dit hebben we afgeslagen. Best wel gek, ze kennen hier eigenlijk helemaal geen privacy.
We kunnen overal zomaar binnen lopen en mee kijken. Overal waar we komen zijn we ook most welkom.
We vroegen of overledenen hier in Tanzania, werden begraven of dat ze gecremeerd werden.
Ze begraven de overledene.
Naast het mortuarium was een heel groot betonnen gebouw, waar rook uit kwam.
We dachten even dat dit een crematorium was, maar dat bleek niet zo te zijn.
We gingen naar binnen, in het midden was van de ene kant van het gebouw naar de andere kant een betonnen soort, openhaard schouw iets. Daar kookten de families van de overledenen. Het stonk daar ontzettend naar rook, ook was het daar wat zwart van de rook. Leek echt niet gezond, moest gelijk hoesten.
Vaak wonen de families ver van een ziekenhuis af, dus als er iemand overlijd dan mogen ze in een gebouw bij het ziekenhuis slapen.
Dit was echt bizar. Onwerkelijk ook. Dit heeft best wel indruk gemaakt.

Daarna gingen we naar een presentatie over paliatieve zorg. Deze presentatie werd gehouden door een Nederlander van de stichting vrienden van Rubya.
Het zou om 12.00 uur starten, alle Nederlanders waren mooi op tijd aanwezig, maar de het ziekenhuis personeel kwam op de afrikaanse tijd. Bijna een uur later.
Toen dat klaar was, zijn we naar ons huisje gegaan.
Onderweg naar ons huis, zagen we huilende mensen, en een brancard met een wit kleed erover er was iemand overleden. Triest om te zien, maar wel de werkelijkheid.

Ook hebben we een bank gescoord, zoo fijn. De lokale mensen lachten ons best wel uit, toen wij ermee liepen, maar goed. De Nederlandse arts studenten hadden nog 1 over.
Dus nu kunnen we lekker zitten!

Vandaag woensdag, alweer een week geleden dat we vertrokken, wat gaat de tijd toch snel.
We zijn naar de immigratie geweest, waar we alsnog een werkvisum moesten aanschaffen.
Dus we hebben er een stempeltje bij in het visum.
We hebben chai gedronken, gember thee, erg scherp voor de keel. En sambusa, een soort loempia, maar dan met gehakt en kruiden.
Morgen begin ik echt op de afdeling. Het schijnt rustig te zijn, er zijn 36 bedden op de female ward, waarvan er 13 bezet zijn. Heb zin om nu echt te beginnen op de afdeling, ben benieuwd.

Sommige dingen zijn moeilijk te beschrijven, wat je hier ziet en mee maakt. Je moet er gewoon bij zijn.
Het is hier zoo ontzettend mooi. En zo anders dan in Nederland.

Kwaheri